THE END!

Na een heel korte samenvatting van ons verblijf, is het dan nu tijd voor: HET AFSCHEID!
Een dubbel gevoel, dat is wat er zich afspeelt in onze buiken: naar huis gaan, zint ons wel, maar hier weggaan, mmmm jammer! Onze tijd is om en we hebben er echt proberen uithalen wat er inzat, zoals jullie, hopen we, toch hebben kunnen zien aan de blog! Naast zien, probeerden we jullie ook af en toe eens mee te nemen op reis naar een heerlijke plaats in Suriname, gelukt?!
Onze blog was een deeltje van onze beoordeling (nee nee, niet alleen daarom deden we het, vooral voor jullie allemaal natuurlijk!). We dachten bij onszelf dat het misschien wel aangenaam zou zijn voor meneer Kraeye (de man die deze beoordeling zal doen), moesten jullie hem alvast een handje helpen! Laat gerust een reactie achter op de blog (zie reactietoets onderaan bericht) met jullie mening!
Zeer hard bedankt voor het vele lezen, meeleven, meebeleven, meegenieten,… via onze blog! Tot binnenkort allemaal in levende lijven!

BEDANKT!

Een terugblik op ‘ons’ Suriname!

Het lijkt alsof het gisteren was, maar al 2 maanden geleden stonden wij: Annelies, Iemke, Letizia, Sofie en ikzelf gepakt en gezakt klaar in de luchthaven van Amsterdam om een avontuur aan te gaan waarvan we helemaal niet wisten wat te verwachten! Een ervaring, dat wordt het zeker, maar een ervaring, wat is dat precies? Wel, voor ons is een ervaring (in Suriname) iets mooi, moeilijk, leuk, grappig, kort, lang, … Alles wat je maar kan bedenken van gevoelens is hier de révu gepasseerd, behalve: aiaiaiai, IK WIL NAAR HUIS (geen sprake van!)!
We leerden geweldige mensen kennen zoals Dennis en zijn familie, meneer Eduards, gewoon grappige, vriendelijke Surinamers,… Maar ook minder vriendelijke mensen zoals griezelige mannen die ons volgden, gewoon de mannen in het algemeen die ons nafloten, de vrouw van het internetcafé, niet zo vriendelijke Surinamers (oh jawel, die bestaan ook),…

Ook, en dit dan vooral, kwamen we terecht in een onderwijswereld waarin we ons niet altijd even goed thuisvoelden! Misschien leek het er op de blog weinig over te gaan, maar bij ons thuis werden er urenlange gesprekken gevoerd over het Surinaamse onderwijs, vandaar de nood jullie iets anders te vertellen. Dit in enkele woorden omschrijven? Laat ons daar niet eens aan beginnen. Wie interesse heeft, laat maar weten. Rek vooral genoeg tijd uit!
Laat ons in het algemeen zeggen dat het onderwijs er hier helemaal anders aan toe gaat: het lesgeven, de manier van omgaan met de kinderen en dan vooral de kinderen met extra nood aan zorg, de mentaliteit van de leerkrachten,… Niet eenvoudig, maar zeer goed voor onze visie op het onderwijs. Na deze stage is het duidelijk dat wij toch ons idee hebben over een goede leerkracht en goed onderwijs. Is dit niet belangrijk om als leerkracht stevig in je schoenen te staan?!

Om even alles van de werkweek van ons te spoelen, werden de weekends telkens een groot succes. Suriname met zijn prachtige natuur heeft ons telkens weer kunnen verbazen!

Naast dit alles was er nog onze thuis! Met 5 meisjes in een huisje, inderdaad dat kan af en toe eens ferm stuiven, maar dit, echt waar, zowel in de negatieve als in de positieve zin (vooral het laatste laat ons zeggen)! Het zwarte gat lacht ons toe, maar ook dat Begische ritme zal er weer snel inzitten! Toch zullen deze 2 maanden blijven hangen in mijn hoofd tot vervelens toe (dan vooral voor de anderen), maar het was echt een SUCCES, ik raad het iedereen aan en ik denk dat ik in naam van iedereen mag spreken als ik zeg:

DIT HAD IK VOOR GEEN GELD VAN DE WERELD WILLEN MISSEN!

Geschenken aan de scholen!

Zoals beloofd even een stand van zaken i.v.m. jullie steun.

In de school buitengewoon onderwijs steunden we de werken voor de verhoging van het schoolterrein. (Zo zal de school minder vaak, hopelijk niet meer, onderlopen bij wat regen!)

Het binnenland werd door ons getrakteerd op wat hoog nodig materiaal (schriften, papier, potloden, pennen, kleurpotloden en nog iets lekkers voor de kinderen)!

Nogmaals 1000 x dank van ons en van al de dolgelukkige Surinaamse kinderen van onze scholen!

Binnenlandse stage!

We zijn terug! We hebben het weekje binnenland overleefd en geloof me… het was de moeite! Ik zou hier uren kunnen doorgaan met typen, maar helaas laat de tijd dit niet toe (er moet nog heel wat gebeuren tijdens onze laatste dagen! 2 maanden is veel te kort!). We zijn blijkbaar echt in een muzikale bui want we hebben opnieuw een lied geschreven (op vraag van meneer Eduards) over onze binnenlandse stage.

Deze keer is het op een lied van Marco Borsato ‘Dromen zijn bedrog’.

’s Morgens, heel vroeg in de morgen
met onze koffers en al onze zorgen,
holder de bolder de weg op
af en toe eens uitstappen.

Jaja, holder de bolder, je kan vast al raden over welke weg het hier gaat! Inderdaad, THE Affobakkaweg! Het had minder geregend dus de weg lag nog vrij goed, gelukkig. Dat wil niet zeggen dat het een comfortabele rit was. We zaten met 30 studenten in een bus die elk nog eens een zak bij zich hadden en zoals je weet hebben de bussen hier ook in de middengang stoeltjes, m.a.w. we voelden ons wel een beetje als sardientjes in een blik. Bovendien was het er ook verschrikkelijk warm, zeker als er een tegenligger verscheen, want dan moesten alle ruitjes dicht om ons te beschermen tegen het rode stof dat opwaait. Dit was sterven! Ik wil toch nog even vermelden dat we de rode stof niet helemaal konden buitenhouden, zo ontstond ook de illusie dat we echt gebruind waren! Niet dus… Even wrijven met een doekje en we waren weer echte Bakra’s (witjes)!

De weg lag wel beter maar het blijft toch THE Affobakkaweg. We moesten dan ook 4 keer uitstappen en onze tocht een eindje te voet verder zetten om te verkomen dat de bussen zouden vastzitten!

Na een reis van zeven en een half uur kwamen we aan in Pokigron! We werden er warm ontvangen door een hele groep zingende kinderen, wat wil je nog meer?

Ps: zonder hoofdpijn uitstappen na een urenlange busrit met 28 Surinamers is echt een overwinning! De decibels die daar geproduceerd worden zijn ongelooflijk! Zo roepen! En dan nog eens die lachbuien daarbij, amai! De Surinaamse humor is toch een beetje anders dan onze humor… Ik herinner me nog de infosessie over de binnenlandse stage. Een leerkracht zei ‘het is daar geen hotel’, de lachbui die toen ontstond, ik kan het echt niet omschrijven. Zowel leerkrachten als studenten kwamen niet meer bij van het lachen, het scheelde niet veel of ze lagen over de grond te rollen!

Toen kon de stage beginnen,
oh ja, we hadden er zeker wel zin in.
Wat met die taal,
gaan ze ons wel verstaan?

Met verschillende boten trokken we rond 7 uur (jaja, elke morgen om 5.00u uit ons bed!) de Surinamerivier op om naar school te gaan. Echt leuk! We zaten verspreid over verschillende scholen en dus ook in verschillende boten. Letizia en Annelies gingen naar Jaw Jaw, Lieselot verzorgde lessen in Pamboko, Iemke in Gingeston en ik ging naar de school in Abenaston.

In het binnenland is het Nederlands niet zo vanzelfsprekend. De kinderen spreken er heel veel Saramacaans en kennen Sranantongo. Ze maken pas kennis met de Nederlandse taal (intussen een derde taal voor hen, ongelooflijk!) als ze naar school gaan. Ik merkte dat leerlingen in de klas en op de speelplaats heel dikwijls met elkaar communiceerden in het Saramacaans.

Ik stond in een vijfde klas dus bij de meeste leerlingen lukte het wel vrij goed om Nederlands te praten en te verstaan. Toch kon dit vaak heel veel inspanning vragen van mij, maar ook van de leerlingen om elkaar goed te verstaan.

Hier even een kort berichtje ertussen van mij, Lieselot! Wanneer je spreekt over het binnenland wil dit niet zeggen dat het overal helemaal hetzelfde is… Mijn stage verliep wat anders dan die van de anderen en ik wil jullie dit natuurlijk niet onthouden.

Ik stond, zoals jullie weten op een school in Pamboko. Een behoorlijk mooi schoolgebouw, met daarbij nog wat primitievere klasjes, waaronder dat van mij. Ooit al lesgegeven met de voeten in het zand, onder een afdakje en af en toe de brandende Surinaamse zon in je gezicht? Wel, ik wel.

Ik stond in een klas met 16 leerlingen, wat op zich goed meevalt. Maar… Een 3de leerjaar waarin leerlingen zaten die bijna allemaal voor de 2de of 3de keer het 3de overdeden. Toen ik mijn leerkracht bevroeg over de beginsituatie van deze kinderen zei ze volmondig: ‘ik heb niets te zeggen: er zijn er maar 3 die werken, de anderen zitten hier maar wat te prutsen, te niksen,… m.a.w. voor ‘piet snot’!’ Dat zei al veel! Zo ontdekte ik tijdens het lesgeven dat er maar 2 kinderen konden lezen, terwijl ze allemaal (of toch degene die zin hadden) lange zinnen overschreven van het bord in hun schrift!

Daarnaast observeerde ik enkele lessen waarbij ik de juf de opgave 74 – 54 al cijferend zag uitrekenen voor zichzelf en de uitkomst van de oefening 17 + 8 maar niet kon vinden! Mijn ogen werden voor de zoveelste keer opengetrokken!
Stage lopen in deze klas was een hele opgave, ik had na 1 les het gevoel van een hele week stage gelopen te hebben! Waw, niet niets! Ontzettend interessant, maar weerom niet eenvoudig!

Nog even dit… In deze dorpen heb je een basisschool, dus van bijzonder onderwijs (dat voor sommige van mijn klas misschien wel van pas zou kunnen komen) was geen sprake!

(Refrein:)
We zijn hier nu in Pokigron,
waar ’t avontuur voor ons allen begon.
Een warme avond met gitaar en gezang,
’t is hier echt vree wijs.
Een onvergetelijke reis,
ja, dit alles blijft ons echt voor altijd bij.

Samen met 58 Surinaamse medestudenten verbleven we in Pokigron. We hebben er heel wat leuke momenten meegemaakt. Naast het maken van lesvoorbereidingen hebben we gezellig gepraat, liedjes gezongen met de gitaar, spelletjes gespeeld, … Het was echt tof!

Woensdag stonden we te springen,
boeken lezen en met kinderen zingen.
Het thema was communiceren
en dat kan je leren.

Woensdag en donderdag hielpen we mee op een kinderboekenfestival te Atjoni. Het is de eerste keer dat het hier georganiseerd wordt. Het thema was ‘communiceren’ en de slogan luidde als volgt: ‘luister goed, wees soms ook stil en ontdek wat de ander zeggen wil’. We werden verdeeld over verschillende stands. In elke stand werden activiteiten georganiseerd, zo had je een stand waar je naar een verhaal kon luisteren, meespelen met een luisterspel, een tekening kon maken over een boek, luisteren en kijken naar de kamishibai, een toneelvoorstelling bijwonen, met muziekinstrumenten werken, er werden teken- en zangwedstrijden gehouden …

De scholen vaarden soms uren om dit kinderboekenfestival te kunnen bijwonen. Met veel enthousiasme hebben we de kinderen opgevangen en geëntertaind! Best wel een ervaring om in het diepe binnenland te kunnen meewerken aan zo’n initiatief!

’t Is hier steeds snikheet,
Ja, je baadt elke dag weer in ’t zweet.
3 keer per dag hoor je hier,
Me go wasi me sking!

Baden in een rivier... Het is me wat! Ik herinner me nog de allereerste keer dat we dit deden. We kwamen aan aan de rivier en zagen daar al een heleboel studenten in het water. Het was op zijn Surinaams: luid gepraat en geroep en oh ja… gieren van het lachen. Als 5 preutse Belgische meisjes (die bijna reflecteren in het donker) gingen we het water in om ons te baden.

Het is interessant om te weten dat de rivier meerdere functies heeft. Zo wordt het eten klaargemaakt in het rivierwater, wordt er de afwas in gedaan, baden de mensen er zich, dikwijls dient de rivier ook voor toilet en ook afval zoals luiers horen blijkbaar thuis in de rivier.

De allerlaatste avond gingen Lieselot en ik ons baden in de rivier (voor de laatste keer, joepie!). Het was reeds donker. Er was een medestudente die voorstelde om ondertussen met een zaklamp te schijnen. Toen we volledig waren ingezeept en we ons wilden afspoelen riep het meisje ons uit het water. ‘Kijk, zie je dat daar?’ We zagen 2 rode ogen… Oh ja, een kaaiman! (Niet zolang daarvoor had een jongen er zijn vis gekuist…) Dat was de laatste keer dat we de rivier zijn ingegaan!

Na een eindeloos durende Surinaamse opkuis verlieten we het binnenland en gingen we over de Affobakkaweg de stad tegemoet. Doodmoe kwamen we ’s avonds terug aan in ons huisje. Met een overheerlijke boterham met choco in de hand praatten we nog wat na en kropen we ons bedje in.

Bye bye binnenland en weldra bye bye Suriname…

Pokigron

Het zit er bijna aan te komen... onze binnenlandse stage!

Dat wil zeggen: het is hier bijna gedaan! Aangezien we een week verblijven in het diepe binnenland, zullen er ook even geen blogberichtjes meer verschijnen :( .

Om onze trouwe bloglezers nog even te laten genieten voor de stilte die zal volgen, publiceer ik hier mijn zelfgemaakt liedje. Dit om de toon te zetten voor onze binnenlandse stage... yiha!

Altijd handig de melodie te weten, zing de tekst op het lied 'In het oerwoud' van, jawel, Samson!

Met de bus naar Pokigro-on,
met veel koffers en wat lekkers mee…
Met de bus naar Pokigro-on,
in de bus zit ik niet alleen.

Sofie, Lieselot, Iemke en Annelies!
Eduards, Blijd, Tseng en Blankendal!

We vertrekken met wel 70 studenten,
dat wordt chaos, dat kun je bedenken.
Wat we zullen eten wordt echt wel gissen,
wat zullen we onze boterham missen!

Warm en regen, donker, rivier!
Muggen, dorpen, korjaal, plezier!

‘K weet niet wat me te wachten staa-aat,
maar het is zeker het avontuur waard!
We houden je er zeker op de hoogte van,
tenslotte ben jij toch een echte blog-fan?

S.O. Ma Retraite

Deze week was het weer werkweek… Het piekte, maar het was het waard!
Op het programma: S.O. Ma Retraite

S peciaal
O nderwijs

M ega lieve, zorgzame, enthousiaste, … leerkrachten.
A lhoewel er in de klas wel weinig tot geen actie te zien was (leerlingen die rondliepen, prutsten, leerkrachten die eigen werk deden en de leerlingen maar lieten begaan,…)!
R egelmatig zelf voor de klas verschenen, niet eenvoudig, maar wel leuk deze kinderen wel degelijk iets te leren.
E lke pauze een knuffel van Daniel (kindje met syndroom van Down), spelletjes spelen met de kinderen, kinderen die een babbeltje kwamen slaan,…
T egengestelde van de sfeer die we voelden op onze vorige school (de Blijdschool).
R euzedikke buik van een hoogzwangere SUPER-directrice!
A llen samen naar 1 school (deze week was het alle 5 samen uit, samen thuis)!
I edereen is anders en belangrijk!
T e warm!
E cht een verademing, wetende dat er ook nog leerkrachten met een hart voor kinderen zijn in Suriname! ER IS NOG HOOP!

Onze buitenlandse stage zit er bijna op, volgende week trekken we nog een week naar het binnenland, waar het er allemaal wat primitiever aan toe zal gaan… Hopelijk overleven we het en kunnen we jullie een uitgebreid verslag bezorgen, jullie horen nog van ons!

Lieselot

Overal beestjes!

Nooit zag ik zoveel beestjes in eten als de voorbije maanden hier in Suriname.

Man man man… Wij weten het niet meer, allemaal worden we stilaan nogal paranoia, zo zie je elk van ons geregeld iets 500 000 keer omdraaien voor het in onze mond te steken.

Alles zit ondertussen nog eens in extra plastiekzakjes en toch moesten we onze maaltijd van deze avond afblazen…
En oh-jawel, het was dan nog lasagne!!!

Na zo’n 2 lagen kwamen Letizia en ik tot het besef dat de lasagneblaadjes bewoond werden door beestjes die er al een hele gangencomplex in hadden opgebouwd.
Dan maar naar de Chinees op de hoek om spaghetti te kopen. Weer thuis controleer ik toch maar even, want blijkbaar kan er dus ook in pasta vanalles zitten dat je toch liever niet in je eten hebt! (en inderdaad… pasta stond al geregeld op het menu, mmmm?!)
En… WAT? Zelfs in de spaghetti waren er gangen gegeten! Dan maar terug. Misschien nogal vreemd, maar het was een beestjescontrole in de winkel zelf.
Weer een ervaring rijker, je spaghettipak open doen in de winkel en al helemaal onderzoeken voor mee te nemen.

Op de gezondheid van al die toffe beestjes aten we met alle smaak beestenvrije spaghetti!

Beestjes zijn leuk, maar ze moeten ook niet overdrijven, toch?!

Lieselot