THE END!

Na een heel korte samenvatting van ons verblijf, is het dan nu tijd voor: HET AFSCHEID!
Een dubbel gevoel, dat is wat er zich afspeelt in onze buiken: naar huis gaan, zint ons wel, maar hier weggaan, mmmm jammer! Onze tijd is om en we hebben er echt proberen uithalen wat er inzat, zoals jullie, hopen we, toch hebben kunnen zien aan de blog! Naast zien, probeerden we jullie ook af en toe eens mee te nemen op reis naar een heerlijke plaats in Suriname, gelukt?!
Onze blog was een deeltje van onze beoordeling (nee nee, niet alleen daarom deden we het, vooral voor jullie allemaal natuurlijk!). We dachten bij onszelf dat het misschien wel aangenaam zou zijn voor meneer Kraeye (de man die deze beoordeling zal doen), moesten jullie hem alvast een handje helpen! Laat gerust een reactie achter op de blog (zie reactietoets onderaan bericht) met jullie mening!
Zeer hard bedankt voor het vele lezen, meeleven, meebeleven, meegenieten,… via onze blog! Tot binnenkort allemaal in levende lijven!

BEDANKT!

Een terugblik op ‘ons’ Suriname!

Het lijkt alsof het gisteren was, maar al 2 maanden geleden stonden wij: Annelies, Iemke, Letizia, Sofie en ikzelf gepakt en gezakt klaar in de luchthaven van Amsterdam om een avontuur aan te gaan waarvan we helemaal niet wisten wat te verwachten! Een ervaring, dat wordt het zeker, maar een ervaring, wat is dat precies? Wel, voor ons is een ervaring (in Suriname) iets mooi, moeilijk, leuk, grappig, kort, lang, … Alles wat je maar kan bedenken van gevoelens is hier de révu gepasseerd, behalve: aiaiaiai, IK WIL NAAR HUIS (geen sprake van!)!
We leerden geweldige mensen kennen zoals Dennis en zijn familie, meneer Eduards, gewoon grappige, vriendelijke Surinamers,… Maar ook minder vriendelijke mensen zoals griezelige mannen die ons volgden, gewoon de mannen in het algemeen die ons nafloten, de vrouw van het internetcafé, niet zo vriendelijke Surinamers (oh jawel, die bestaan ook),…

Ook, en dit dan vooral, kwamen we terecht in een onderwijswereld waarin we ons niet altijd even goed thuisvoelden! Misschien leek het er op de blog weinig over te gaan, maar bij ons thuis werden er urenlange gesprekken gevoerd over het Surinaamse onderwijs, vandaar de nood jullie iets anders te vertellen. Dit in enkele woorden omschrijven? Laat ons daar niet eens aan beginnen. Wie interesse heeft, laat maar weten. Rek vooral genoeg tijd uit!
Laat ons in het algemeen zeggen dat het onderwijs er hier helemaal anders aan toe gaat: het lesgeven, de manier van omgaan met de kinderen en dan vooral de kinderen met extra nood aan zorg, de mentaliteit van de leerkrachten,… Niet eenvoudig, maar zeer goed voor onze visie op het onderwijs. Na deze stage is het duidelijk dat wij toch ons idee hebben over een goede leerkracht en goed onderwijs. Is dit niet belangrijk om als leerkracht stevig in je schoenen te staan?!

Om even alles van de werkweek van ons te spoelen, werden de weekends telkens een groot succes. Suriname met zijn prachtige natuur heeft ons telkens weer kunnen verbazen!

Naast dit alles was er nog onze thuis! Met 5 meisjes in een huisje, inderdaad dat kan af en toe eens ferm stuiven, maar dit, echt waar, zowel in de negatieve als in de positieve zin (vooral het laatste laat ons zeggen)! Het zwarte gat lacht ons toe, maar ook dat Begische ritme zal er weer snel inzitten! Toch zullen deze 2 maanden blijven hangen in mijn hoofd tot vervelens toe (dan vooral voor de anderen), maar het was echt een SUCCES, ik raad het iedereen aan en ik denk dat ik in naam van iedereen mag spreken als ik zeg:

DIT HAD IK VOOR GEEN GELD VAN DE WERELD WILLEN MISSEN!

Geschenken aan de scholen!

Zoals beloofd even een stand van zaken i.v.m. jullie steun.

In de school buitengewoon onderwijs steunden we de werken voor de verhoging van het schoolterrein. (Zo zal de school minder vaak, hopelijk niet meer, onderlopen bij wat regen!)

Het binnenland werd door ons getrakteerd op wat hoog nodig materiaal (schriften, papier, potloden, pennen, kleurpotloden en nog iets lekkers voor de kinderen)!

Nogmaals 1000 x dank van ons en van al de dolgelukkige Surinaamse kinderen van onze scholen!

Binnenlandse stage!

We zijn terug! We hebben het weekje binnenland overleefd en geloof me… het was de moeite! Ik zou hier uren kunnen doorgaan met typen, maar helaas laat de tijd dit niet toe (er moet nog heel wat gebeuren tijdens onze laatste dagen! 2 maanden is veel te kort!). We zijn blijkbaar echt in een muzikale bui want we hebben opnieuw een lied geschreven (op vraag van meneer Eduards) over onze binnenlandse stage.

Deze keer is het op een lied van Marco Borsato ‘Dromen zijn bedrog’.

’s Morgens, heel vroeg in de morgen
met onze koffers en al onze zorgen,
holder de bolder de weg op
af en toe eens uitstappen.

Jaja, holder de bolder, je kan vast al raden over welke weg het hier gaat! Inderdaad, THE Affobakkaweg! Het had minder geregend dus de weg lag nog vrij goed, gelukkig. Dat wil niet zeggen dat het een comfortabele rit was. We zaten met 30 studenten in een bus die elk nog eens een zak bij zich hadden en zoals je weet hebben de bussen hier ook in de middengang stoeltjes, m.a.w. we voelden ons wel een beetje als sardientjes in een blik. Bovendien was het er ook verschrikkelijk warm, zeker als er een tegenligger verscheen, want dan moesten alle ruitjes dicht om ons te beschermen tegen het rode stof dat opwaait. Dit was sterven! Ik wil toch nog even vermelden dat we de rode stof niet helemaal konden buitenhouden, zo ontstond ook de illusie dat we echt gebruind waren! Niet dus… Even wrijven met een doekje en we waren weer echte Bakra’s (witjes)!

De weg lag wel beter maar het blijft toch THE Affobakkaweg. We moesten dan ook 4 keer uitstappen en onze tocht een eindje te voet verder zetten om te verkomen dat de bussen zouden vastzitten!

Na een reis van zeven en een half uur kwamen we aan in Pokigron! We werden er warm ontvangen door een hele groep zingende kinderen, wat wil je nog meer?

Ps: zonder hoofdpijn uitstappen na een urenlange busrit met 28 Surinamers is echt een overwinning! De decibels die daar geproduceerd worden zijn ongelooflijk! Zo roepen! En dan nog eens die lachbuien daarbij, amai! De Surinaamse humor is toch een beetje anders dan onze humor… Ik herinner me nog de infosessie over de binnenlandse stage. Een leerkracht zei ‘het is daar geen hotel’, de lachbui die toen ontstond, ik kan het echt niet omschrijven. Zowel leerkrachten als studenten kwamen niet meer bij van het lachen, het scheelde niet veel of ze lagen over de grond te rollen!

Toen kon de stage beginnen,
oh ja, we hadden er zeker wel zin in.
Wat met die taal,
gaan ze ons wel verstaan?

Met verschillende boten trokken we rond 7 uur (jaja, elke morgen om 5.00u uit ons bed!) de Surinamerivier op om naar school te gaan. Echt leuk! We zaten verspreid over verschillende scholen en dus ook in verschillende boten. Letizia en Annelies gingen naar Jaw Jaw, Lieselot verzorgde lessen in Pamboko, Iemke in Gingeston en ik ging naar de school in Abenaston.

In het binnenland is het Nederlands niet zo vanzelfsprekend. De kinderen spreken er heel veel Saramacaans en kennen Sranantongo. Ze maken pas kennis met de Nederlandse taal (intussen een derde taal voor hen, ongelooflijk!) als ze naar school gaan. Ik merkte dat leerlingen in de klas en op de speelplaats heel dikwijls met elkaar communiceerden in het Saramacaans.

Ik stond in een vijfde klas dus bij de meeste leerlingen lukte het wel vrij goed om Nederlands te praten en te verstaan. Toch kon dit vaak heel veel inspanning vragen van mij, maar ook van de leerlingen om elkaar goed te verstaan.

Hier even een kort berichtje ertussen van mij, Lieselot! Wanneer je spreekt over het binnenland wil dit niet zeggen dat het overal helemaal hetzelfde is… Mijn stage verliep wat anders dan die van de anderen en ik wil jullie dit natuurlijk niet onthouden.

Ik stond, zoals jullie weten op een school in Pamboko. Een behoorlijk mooi schoolgebouw, met daarbij nog wat primitievere klasjes, waaronder dat van mij. Ooit al lesgegeven met de voeten in het zand, onder een afdakje en af en toe de brandende Surinaamse zon in je gezicht? Wel, ik wel.

Ik stond in een klas met 16 leerlingen, wat op zich goed meevalt. Maar… Een 3de leerjaar waarin leerlingen zaten die bijna allemaal voor de 2de of 3de keer het 3de overdeden. Toen ik mijn leerkracht bevroeg over de beginsituatie van deze kinderen zei ze volmondig: ‘ik heb niets te zeggen: er zijn er maar 3 die werken, de anderen zitten hier maar wat te prutsen, te niksen,… m.a.w. voor ‘piet snot’!’ Dat zei al veel! Zo ontdekte ik tijdens het lesgeven dat er maar 2 kinderen konden lezen, terwijl ze allemaal (of toch degene die zin hadden) lange zinnen overschreven van het bord in hun schrift!

Daarnaast observeerde ik enkele lessen waarbij ik de juf de opgave 74 – 54 al cijferend zag uitrekenen voor zichzelf en de uitkomst van de oefening 17 + 8 maar niet kon vinden! Mijn ogen werden voor de zoveelste keer opengetrokken!
Stage lopen in deze klas was een hele opgave, ik had na 1 les het gevoel van een hele week stage gelopen te hebben! Waw, niet niets! Ontzettend interessant, maar weerom niet eenvoudig!

Nog even dit… In deze dorpen heb je een basisschool, dus van bijzonder onderwijs (dat voor sommige van mijn klas misschien wel van pas zou kunnen komen) was geen sprake!

(Refrein:)
We zijn hier nu in Pokigron,
waar ’t avontuur voor ons allen begon.
Een warme avond met gitaar en gezang,
’t is hier echt vree wijs.
Een onvergetelijke reis,
ja, dit alles blijft ons echt voor altijd bij.

Samen met 58 Surinaamse medestudenten verbleven we in Pokigron. We hebben er heel wat leuke momenten meegemaakt. Naast het maken van lesvoorbereidingen hebben we gezellig gepraat, liedjes gezongen met de gitaar, spelletjes gespeeld, … Het was echt tof!

Woensdag stonden we te springen,
boeken lezen en met kinderen zingen.
Het thema was communiceren
en dat kan je leren.

Woensdag en donderdag hielpen we mee op een kinderboekenfestival te Atjoni. Het is de eerste keer dat het hier georganiseerd wordt. Het thema was ‘communiceren’ en de slogan luidde als volgt: ‘luister goed, wees soms ook stil en ontdek wat de ander zeggen wil’. We werden verdeeld over verschillende stands. In elke stand werden activiteiten georganiseerd, zo had je een stand waar je naar een verhaal kon luisteren, meespelen met een luisterspel, een tekening kon maken over een boek, luisteren en kijken naar de kamishibai, een toneelvoorstelling bijwonen, met muziekinstrumenten werken, er werden teken- en zangwedstrijden gehouden …

De scholen vaarden soms uren om dit kinderboekenfestival te kunnen bijwonen. Met veel enthousiasme hebben we de kinderen opgevangen en geëntertaind! Best wel een ervaring om in het diepe binnenland te kunnen meewerken aan zo’n initiatief!

’t Is hier steeds snikheet,
Ja, je baadt elke dag weer in ’t zweet.
3 keer per dag hoor je hier,
Me go wasi me sking!

Baden in een rivier... Het is me wat! Ik herinner me nog de allereerste keer dat we dit deden. We kwamen aan aan de rivier en zagen daar al een heleboel studenten in het water. Het was op zijn Surinaams: luid gepraat en geroep en oh ja… gieren van het lachen. Als 5 preutse Belgische meisjes (die bijna reflecteren in het donker) gingen we het water in om ons te baden.

Het is interessant om te weten dat de rivier meerdere functies heeft. Zo wordt het eten klaargemaakt in het rivierwater, wordt er de afwas in gedaan, baden de mensen er zich, dikwijls dient de rivier ook voor toilet en ook afval zoals luiers horen blijkbaar thuis in de rivier.

De allerlaatste avond gingen Lieselot en ik ons baden in de rivier (voor de laatste keer, joepie!). Het was reeds donker. Er was een medestudente die voorstelde om ondertussen met een zaklamp te schijnen. Toen we volledig waren ingezeept en we ons wilden afspoelen riep het meisje ons uit het water. ‘Kijk, zie je dat daar?’ We zagen 2 rode ogen… Oh ja, een kaaiman! (Niet zolang daarvoor had een jongen er zijn vis gekuist…) Dat was de laatste keer dat we de rivier zijn ingegaan!

Na een eindeloos durende Surinaamse opkuis verlieten we het binnenland en gingen we over de Affobakkaweg de stad tegemoet. Doodmoe kwamen we ’s avonds terug aan in ons huisje. Met een overheerlijke boterham met choco in de hand praatten we nog wat na en kropen we ons bedje in.

Bye bye binnenland en weldra bye bye Suriname…

Pokigron

Het zit er bijna aan te komen... onze binnenlandse stage!

Dat wil zeggen: het is hier bijna gedaan! Aangezien we een week verblijven in het diepe binnenland, zullen er ook even geen blogberichtjes meer verschijnen :( .

Om onze trouwe bloglezers nog even te laten genieten voor de stilte die zal volgen, publiceer ik hier mijn zelfgemaakt liedje. Dit om de toon te zetten voor onze binnenlandse stage... yiha!

Altijd handig de melodie te weten, zing de tekst op het lied 'In het oerwoud' van, jawel, Samson!

Met de bus naar Pokigro-on,
met veel koffers en wat lekkers mee…
Met de bus naar Pokigro-on,
in de bus zit ik niet alleen.

Sofie, Lieselot, Iemke en Annelies!
Eduards, Blijd, Tseng en Blankendal!

We vertrekken met wel 70 studenten,
dat wordt chaos, dat kun je bedenken.
Wat we zullen eten wordt echt wel gissen,
wat zullen we onze boterham missen!

Warm en regen, donker, rivier!
Muggen, dorpen, korjaal, plezier!

‘K weet niet wat me te wachten staa-aat,
maar het is zeker het avontuur waard!
We houden je er zeker op de hoogte van,
tenslotte ben jij toch een echte blog-fan?

S.O. Ma Retraite

Deze week was het weer werkweek… Het piekte, maar het was het waard!
Op het programma: S.O. Ma Retraite

S peciaal
O nderwijs

M ega lieve, zorgzame, enthousiaste, … leerkrachten.
A lhoewel er in de klas wel weinig tot geen actie te zien was (leerlingen die rondliepen, prutsten, leerkrachten die eigen werk deden en de leerlingen maar lieten begaan,…)!
R egelmatig zelf voor de klas verschenen, niet eenvoudig, maar wel leuk deze kinderen wel degelijk iets te leren.
E lke pauze een knuffel van Daniel (kindje met syndroom van Down), spelletjes spelen met de kinderen, kinderen die een babbeltje kwamen slaan,…
T egengestelde van de sfeer die we voelden op onze vorige school (de Blijdschool).
R euzedikke buik van een hoogzwangere SUPER-directrice!
A llen samen naar 1 school (deze week was het alle 5 samen uit, samen thuis)!
I edereen is anders en belangrijk!
T e warm!
E cht een verademing, wetende dat er ook nog leerkrachten met een hart voor kinderen zijn in Suriname! ER IS NOG HOOP!

Onze buitenlandse stage zit er bijna op, volgende week trekken we nog een week naar het binnenland, waar het er allemaal wat primitiever aan toe zal gaan… Hopelijk overleven we het en kunnen we jullie een uitgebreid verslag bezorgen, jullie horen nog van ons!

Lieselot

Overal beestjes!

Nooit zag ik zoveel beestjes in eten als de voorbije maanden hier in Suriname.

Man man man… Wij weten het niet meer, allemaal worden we stilaan nogal paranoia, zo zie je elk van ons geregeld iets 500 000 keer omdraaien voor het in onze mond te steken.

Alles zit ondertussen nog eens in extra plastiekzakjes en toch moesten we onze maaltijd van deze avond afblazen…
En oh-jawel, het was dan nog lasagne!!!

Na zo’n 2 lagen kwamen Letizia en ik tot het besef dat de lasagneblaadjes bewoond werden door beestjes die er al een hele gangencomplex in hadden opgebouwd.
Dan maar naar de Chinees op de hoek om spaghetti te kopen. Weer thuis controleer ik toch maar even, want blijkbaar kan er dus ook in pasta vanalles zitten dat je toch liever niet in je eten hebt! (en inderdaad… pasta stond al geregeld op het menu, mmmm?!)
En… WAT? Zelfs in de spaghetti waren er gangen gegeten! Dan maar terug. Misschien nogal vreemd, maar het was een beestjescontrole in de winkel zelf.
Weer een ervaring rijker, je spaghettipak open doen in de winkel en al helemaal onderzoeken voor mee te nemen.

Op de gezondheid van al die toffe beestjes aten we met alle smaak beestenvrije spaghetti!

Beestjes zijn leuk, maar ze moeten ook niet overdrijven, toch?!

Lieselot

Brownsberg

Trinnnnnnnnnnnnnngggggggggggg (5uur) … man man man, dit is echt te vroeg! Gelukkig staan er weer spannende dingen op het programma!

Om 6.45u (wat weer een Surinaams uur was … en wij maar vroeg opstaan) reed het busje richting Brownsberg onze straat binnen. Met nog 3 andere Hollandse meisjes reden we het volgende avontuur tegemoet.
Even een stopje en dan was hij daar: THE AFOBAKKAWEG! (de rode weg, waarover jullie nogal eens lazen. Toen waren we nog fan!)

Na ongeveer 3,5 uur hobbel gebobbel, kwamen we eindelijk aan op onze bestemming: Brownsberg, bekend om het mooie uitzicht over het stuwmeer, Prokopondo en schitterende watervallen.


Nog even snel wat fris drinken in onze rugzakken steken en dan op pad. Na een eindje stappen kwamen we bij uitzichtpunt 1, na nog even bij punt 2 en jaja, na nog even bij punt 3. Ik kan jullie verzekeren, ze waren allemaal behoorlijk mooi (enkel jammer van het toch wat mistige weer boven het meer)!


Toch even melden: wij, de stagiaires uit België, zijn gelukzakken. We waren nog maar weg en terwijl ik de woorden ‘komaan brulapen laat jullie horen’ zei, sprongen ze boven onze hoofden van de ene tak naar de andere. Gehoord hebben we ze inderdaad niet, maar gezien… Echt super! (dit komt de gids zelden tegen, jihaaaa!)

En nu… tijd voor het bezichtigen van de watervallen. Met een stevige pas, deugdhebbend van de beweging en natuurlijk weer nood aan verfrissing, dalen we de berg af naar de Leoval. (Steil!)
Even wachten tot er een hele hoop andere Vlaamse meisjes weg zijn en ons genieten kan beginnen. Aangezien we al heel wat regen hebben moeten trotseren de laatste tijd, was de waterval best wel hevig (de regen was dan toch nog voor iets goed).

En zoals het hoort… wij onder het IJSkoude water… HEERLIJK!


In de prachtige natuur, een super waterval en (geen wakke, maar krokante) prinskoek in de hand waanden we ons weer even in het paradijs!

Na een afdaling, komt jammer genoeg ook steeds een klim… We gingen er weer stevig vandoor, met wel eens waar wat stops om ervoor te zorgen dat we niet helemaal zouden wegsmelten en we weer even op adem konden komen… even een zalig stapke zetten, dat doet goed!

Aangekomen op de berg, een hapje eten en oh ja, jullie kunnen het al raden:

THE AFFOBAKKAWEG!
Nooit, duurde hij zo lang en nooit waren we zo blij Dennis in zijn ozon-wagen te zien! Wat Dennis daar deed? Lees snel verder, want hij voerde ons weer het volgende uitje binnen!

Brownsberg was weer puur genieten alleen zullen we met een gelukkig hart vanuit het vliegtuig kunnen zeggen: ‘rode weg, tot nooit meer!’ (hij wordt geasfalteerd. Wanneer? Nog even geduld…)

Lieselot

Republiek

Toen we terugkwamen van Brownsberg wachtte Dennis ons onderweg in Paranam op. We waren allemaal opgelucht toen we eindelijk die OZON-wagen in de verte zagen. Van die hobbelige, door de regen zeer slecht liggende, Afobakaweg hadden we nu wel meer dan genoeg!
Rond half 9 kwamen we aan in een ander vakantiehuisje van de familie Tjoen en waaaaw wat een verrassing. Het huis zag er echt gezellig uit en het was vlak aan het water, ideaal dus!

Ik, Iemke en Annelies waagden ons al aan een plonsje in het donker. Het water deed ons deugd en al drijvend in het water genoten we van een mooie klare sterrenhemel…
We aten voor de 2de keer Sean’s bruine bonen met rijst en het smaakte ons toch weer :)
Redelijk moe van Brownsberg viel ik in slaap in de hangmat. Ik besloot dan maar om, net zoals de anderen hadden gedaan, mijn bed op te zoeken.

’s Morgens vroeg werden we zalig wakker…wat een stilte hier. De koele airco had voor een goede nachtrust gezorgd, we begonnen dus fris aan ons ontbijt. Lekker gewone simpele boterhammen met confituur voor ons aub, meer verlangd een echte Belg niet ;)!

Na het ontbijt ging ik met Rocher, een vriendin van hem ,Claudia, en zijn neefje ,Junior, varen doorheen Republiek. Het weer was stralend (= verbranden!) dus vele mensen waren hierheen afgezakt. Superleuk om al die families gezellig in hun vakantiehuisjes aan het water te zien vertoeven. Even een schetsje: véél volk, véél BBQ’s (en bijkomende geuren dus), enorm veel muziek, kinderen spelend in het water, anderen badend aan de steigers, gezellige Surinaamse praat en iedereen begroet je met een supersmile! Ik genoot dus met volle teugen!
De anderen hebben gezellig domino gespeeld met Dennis en de opa (papa Sherida). Ze hebben blijkbaar ook wat Chinese woordjes bijgeleerd van Dennis en zijn familie, ik verstond er niks van!

Toen kwam eindelijk het moment waar we alleen naar hadden uitgekeken… Geloof het of niet, maar we hadden nog nooit zo uitgekeken naar de maaltijd. Er stond namelijk toch wel iets superlekkers op het menu: AARDAPPELSALADE!

De avond ervoor had onze Surinaamse mama (dat is ze toch wel een beetje voor ons hoor!) Sherida, dit met hulp van Lieselot en Sofie gemaakt en het zag er zooo lekker uit! Eindelijk nog eens gewone aardappelen, mmmm! We love potatoes!
Dit weekend vierden we ook Sherida haar verjaardag. Ze kon genieten van lekkere Belgische wafeltjes van Jules de Stroper (en wij ook een beetje, hehe).

Naar Goede Surinaamse gewoonte deed ik een middagdutje. Iets dat ik normaal gezien nooit doe, maar af en toe kan de warmte hier wel eens heel vermoeiend werken. De anderen hadden er niet zo’n nood aan en speelden president (kaartspel) en namen af en toe een verfrissende plons in het water.
In de namiddag gingen Rocher, ik, Iemke, Annelies en Lieselot varen met de boot. Ik vond het nog eens gezellig dit een tweede keer te doen. Gelukkig was het nu niet meer zo snikheet!

Ik had ook nog een interessant gesprek met Dennis, nl. het bruin worden. Zie hier onze vergelijkende studie: wie heeft de bruinste benen? De Surinamer of de Belg? :)

Na nog gezellig te babbelen op de steiger, foto’s te nemen en te genieten van ons ijsje, kwam het gene waar we eigenlijk nog geen zin in hadden… inpakken. We vertrokken rond 6 uur jammer genoeg weer richting de stad. Iedereen was het er mee eens: dit was een zalig en relaxed weekend!

Letizia

Galibi, paradise...

Donderdag 12 maart 2009 stonden we om 9 uur gepakt en gezakt aan de deur, klaar voor vertrek. Toen een busje aan ons huis verscheen, maakten we kennis met onze 3 medereizigers en trokken we samen met onze reisleider richting Galibi. Galibi is vooral bekend vanwege de reuzenzeeschildpadden die vanaf de maand februari tot en met augustus (amai, wij zijn echte bofkonten!) het water uitkomen om hun eieren op het strand te leggen. Wij wilden dit spectaculair gebeuren uiteraard niet missen!

Na zo’n 3 uur rijden (of wat je rijden kan noemen want hier word je echt door elkaar geschud op de slechte, hobbelige wegen!) kwamen we aan in Albina, een stadje aan de Marowijnerivier. Vanaf hier konden we een blik werpen op Frans-Guyana dat we in de verte zagen liggen (wow, we zagen een stukje Europa!). Na onze lange busrit stapten we in Albina op de boot. Aangezien het geen overdekte boot was en het regende, trokken we onze regenjas aan met daarboven nog eens een oranje reddingsvest, jaja, we zagen er op z’n moeders mooiste uit!

Na genoten te hebben van onze boottocht kwamen we na anderhalf uur varen eindelijk aan in het lang verwachte Galibi!
Galibi, here we are!

“Amai,” ging het door mijn hoofd, “dit lijkt wel het paradijs!”. Witte stranden, palmbomen, leuke gezellige huisjes, … Echt wow! Bovendien waren er, tegen mijn verwachtingen in, bijna geen toeristen op het plaatsje waar wij verbleven. Het was er dus zalig rustig! Die dag nam een gids ons mee voor een dorpswandeling. Eerst liepen we langs een school die vlakbij ons verblijf gelegen was, vervolgens zetten we onze tocht verder langs een kerk, een polikliniek, een souvenirwinkel en gezellige huisjes en hutten.

Dan kwam één (of beter: nog één) van onze hoogtepunten hier in Suriname: we brachten een bezoek aan de Galibi Zoo. De eerste dieren die we daar spotten waren neusberen, nog nooit van gehoord? De meeste van ons ook niet, maar het zijn best wel mooie dieren! Zie hier de neusbeer:

Ze liepen er vrij rond. Net als de 2 apen die iets verderop in de vrije natuur van boom naar boom slingerden. Toen de gids zijn arm uitstak naar een aap, aanvaardde de aap meteen de uitnodiging en besteeg op 1, 2, 3 het lichaam van de gids. Onmiddellijk kwam bij iedereen dezelfde gedachte op: “wij willen ook zo’n aap op onze schouder!” En zoals Dennis (onze huisbaas) al dikwijls heeft gezegd “alles wat je wil, kan je bereiken”, zo was het ook! Meteen slingerden de apen van de ene naar de andere persoon. Het was echt verschieten toen een aap je plots besprong, maar het was hilarisch! De apen trokken aan de oorbellen, doken weg in T-shirts, wreven door en kauwden op ons haar, sabbelden op vingers, … Het was echt een fantastische ervaring! (Een minder fantastische ervaring die ik (waarom verwondert mij dat niet dat ik de uitverkorene was?) mocht ervaren: een aapje was zo blij om mij te zien dat het op mij plaste! Ongelooflijk (dat zijn toch geen manieren he)! Toen de man van de zoo dit hoorde zei hij “Dat moet ook gebeuren!”, ik dacht “Ja, natuurlijk, maar toch liever niet op mij!”. Enfin, één blik in de ogen van dat schattig aapje, een zalige douche en verse kleren, en alles was vergeten en vergeven.)

We zagen er ook ibissen (helaas niet met de felle rode kleur omdat ze nog te jong waren), een kleine kaaiman, landschildpadden en een luiaard.

’s Avonds namen we opnieuw de boot en stapten we uit op een plaats waar veel zeeschildpadden hun eieren komen leggen. Met de zaklamp liepen we over het strand, zoeken maar! Na een korte wandeling was het dan zover, een zeeschildpad! We waren net iets te laat, ze had de eieren al gelegd en was al bezig haar eieren met zand te bedekken. Ze was echt gigantisch! Af en toe stopte ze met het slaan van haar poten omdat ze zo vermoeid was, je kon haar soms echt naar adem zien happen! Ze zette deze activiteit nog een half uur verder. Op die manier hadden wij ondertussen de tijd om haar van kop tot teen te bewonderen. Uiteindelijk zette de schildpad haar activiteit stop en zagen we haar terug naar het water lopen (ook hier met de nodige rustpauzes). In de grote, donkere oceaan waarin het maanlicht mooi weerkaatste, verdween ze…

Even ter informatie:
Een zeeschildpad legt zo’n 150 tot 175 eieren per keer. Na ongeveer 2 maanden verlaten de schildpadjes hun eieren, maar helaas overleeft slechts 1 op de 1000! Vele roofdieren, vogels en vissen houden namelijk van schildpadjes op hun menu.

Vrijdag wilden we nog zoveel mogelijk genieten van onze laatste uurtjes op het prachtige Galibi. We wandelden in de zon over de witte stranden langs het water, HEERLIJK! Toen onze ogen op de noten en vruchten op de grond vielen begonnen we massaal een grote zoektocht! Vooral de ‘kaw-ai’s’ (speciale noten) waren in trek. (Zoals je kan zien kan je in het Sranan Tongo (=Surinaamse taal) veel Engelstalige woorden terugvinden.) Vervolgens verlieten we rond 11 uur (en naar onze mening, veel te vroeg!) het paradijs…

Aangezien we zo dicht bij Frans-Guyana waren konden we het toch niet laten er even langs te gaan. We maakten een stop in Saint-Laurent en genoten er van een kleine stadswandeling en een picknick. Daarna onze laatste boottocht richting Albina en van daaruit opnieuw holder de bolder in de bus naar huis…

Phagwa

Op 11 maart had iedereen hier in Suriname een dagje verlof, wij eigenlijk sowieso al, want het was ‘Phagwa’. Dit is een Hindoestaanse feestdag waarbij de overgang van het oude naar het nieuwe, van het kwade op het goede wordt gevierd. Die dag zie je overal mensen rondlopen met besmeurde gezichten en lichamen. Het is nl. de traditie elkaar vol te spuiten met gekleurd talkpoeder in alle kleuren: blauw, roze, oranje, …
De kleuren staan symbool voor de vele verschillende rassen die leven in Suriname. Het wil dus zeggen dat er geen discriminatie mag zijn, iets waar wij ook volledig achter staan.

Het leek ons interessant dit feest mee te kunnen vieren, dus vroegen we aan onze o zo lieve huisbaas of hij iets voor ons kon regelen en ja hoor, Dennis kreeg het weer voor elkaar! Samen met Rocher vierden we Phagwa bij Hindoestanen thuis.

Een hele belevenis:
Eerst kwam er een camionnette vol blauwe en roze mannen aangereden, ze begroetten ons hartelijk en nodigden ons uit te luisteren naar hun liederen. Alle mannen en 3 kleine jongetjes beden, dit wil zeggen: met veel muziek, veel ritme en met volle overgave!

Daarna kregen we suuuperveel eten: roti, barra’s, kroketten en nog allerlei pikante dingen :) We kregen ook roos suikerwater, iets vreemds , maar uit vriendelijkheid proefden we toch maar even.
We babbelden nog even met de mannen des huizes over ons verblijf, over hun visie op allerlei zaken en het werd een gezellige babbel. Zoals we verwacht hadden, bleef het daar niet bij… Ook wij moesten de doop met het talkpoeder ondergaan! Algauw hingen onze haren, armen en zelfs onze oren vol poeder ...

... en jaja Rocher moest er ook aan geloven!

Gelukkig hadden we ons als echte ‘Phagwa-kenners’ (kuchm) goed voorbereid en onze witte phagwa-T-shirts aangetrokken. Dit is een gewoonte en heel leuk voor ons, want nu hebben we er nog een tof souvenirtje bij!

Grrrrrrrr, spannend!

Jaja, we waren nog maar net klaar met het vieren van Letizia’s verjaardag of er stond al een nieuwe verjaardag voor de deur! Ook Iemke mocht op 10 maart 21 kaarsjes uitblazen (happy birthday Iemke!). Voor je 21ste verjaardag mag je toch wel een onvergetelijk cadeau ontvangen. Creatief zoals we zijn, kozen we dus niet voor bloemen, parfum of kaarsen, maar voor een echt spannend en onvergetelijk avontuur! Terwijl wij alles al geregeld hadden, wist Iemke nog van niets… Ze kreeg doorheen de dag wel enkele tips zoals ‘een tocht door het donker’, ‘grrrrrrrr, spannend!’ en ‘niet in de dierentuin, maar in de vrije natuur!’. Rarara, wat gaan we doen??

’s Avonds was het dan eindelijk zover. De regen, die hier trouwens al voor de derde dag met bakken uit de lucht valt, en de onder water gelopen straten konden ons niet tegenhouden! Doorweekt stapten we in een busje die ons naar een boot bracht. De boot bracht ons naar het district Commewijne waar we na een hapje en een drankje aan ons groot avontuur begonnen. Onze missie: kaaimannen spotten en vangen!

Als 5 stoere (geef toe, dit is toch niets voor watjes!) meiden stapten we in 2 bootjes en voeren we de duisternis tegemoet… Tijdens onze tocht kwamen we enkele hindernissen tegen. Zo moesten we plots allemaal gaan liggen om onder een brug te kunnen varen en even later allemaal uitstappen omdat de boten over een soort brug geduwd moest worden om onze tocht in het andere deel van het moeras te kunnen verder zetten.

Vooraan op onze boot zat een man met een zaklantaarn. Hij liet het licht van de ene naar de andere kant over het wateroppervlak glijden. Plots zagen we aan de rand van het moeras iets rood weerkaatsen… Het bleek een oog van een kaaiman te zijn. De man vooraan op de boot reageerde bliksemsnel. Hij stak zijn hand uit en in een fractie van een seconde zette de man achteraan in de boot de motor uit. We dobberden langzaam de kaaiman tegemoet. We mochten niet te veel golven maken want blijkbaar verjoeg een sterke stroming de kaaimannen. Het was muisstil… We hoorden enkel de regen en rare dierengeluiden van voor ons nog onbekende Surinaamse dieren die zich hier schuil houden. Als we echt dicht bij de kaaiman genaderd waren nam de man vooraan op de boot een stok met een lus. Langzaam liet hij de lus over de bek van de kaaiman glijden, nu nog de lus aanspannen en we konden hem uit het water halen. Mislukt! De kaaiman schoot er plots als een pijl vandoor… We zetten onze tocht verder op zoek naar een nieuwe kaaiman, want dat was onze missie en die moest slagen!

Na nog enkele pogingen naderden we een babykaaiman. De man op onze boot wachtte tot hij zich naast de kaaiman bevond en hup, in een mum van tijd had hij de babykaaiman vast!
Nu is het grote moment aangebroken. We zien een grote kaaiman in het water. De 3 mannen die ons vergezelden spanden hun krachten samen en haalden hem uit het water! Met de kaaiman vooraan in de boot en de babykaaiman in de hand keerden we tevreden terug naar Commewijne.

Mission accomplished!

De kaaimannen werden meegenomen en werden de grote sterren tijdens de fotoshoot die volgde op onze onvergetelijke tocht. Geef toe, zo’n verjaardag vergeet je toch niet snel?

Oja, de 2 kaaimannen, onze grote sterren, zullen intussen terug in het moeras aan het baden zijn…

Nog eens bedankt!

Aan al degene die onze overheerlijke snoepjes kochten en/of deelnamen aan onze quiz: nog eens heel erg bedankt!
Jullie hebben dit mee mogelijk gemaakt:

Aan de school van Letizia (O.S. Ma Retraite) gaven we een boek ter aanvulling van de bibliotheek en enkele schoolspullen die dringend nodig waren o.a. schriften, plakband,…



Aan de school van Sofie, Lieselot en een beetje Letizia gaven we een hele hoop boeken voor de nieuwe bibliotheek die na de paasvakantie opengaat!

Dit alles met blije Surinaamse gezichten als resultaat!

Dankzij jullie kunnen we hiernaast ook nog een bijdrage schenken aan een school bijzonder onderwijs en enkele scholen in het binnenland.
We houden jullie op de hoogte!

Ons weekendje binnenland!

Om het Surinaamse iets voor 18u (lees 19u) vertrokken we met één van de OZON-wagens richting het binnenland. We gaan op weekend met het gezin van Dennis (onze huisbaas)!
In een Surinaamse auto, op een Surinaamse weg, op weg naar een Surinaams weekendje luidde er Clouseau uit de boxen van de auto en zoals het dan gaat met 5 Belgische meisjes: de liedjes werden luidkeels meegekweeld… HEERLIJK!

Na zo’n 2 uur rijden komen we aan op een plaats waar we, dachten we, pas volgend weekend naartoe zouden gaan. Oeps, communicatiefoutje (wat hier wel eens meer gebeurt)… We zitten dus nu in Republiek (een soort vakantieoord in het binnenland).

Na nog geen 5 minuten te hebben neergezeten op een plaats waar we niets zagen (het was al donker), waar het behoorlijk vuil lag, kregen we bezoek…KNAL… nummer 1:

Ja excuseer, dat was wel even schrikken. En dan wordt op de koop toe deze bosspin nog even hardhandig vermoord (we vinden ze allemaal maar akelig, maar toch… ocharme dat beestje!). Van deze schattige spinnetjes paraderen er nog een paar keer 1’tje voorbij onze waakzame ogen, maar geen nood… stoere mannen in de buurt!

Na een kleine, grote kuis van het huis, zitten we nog gezellig wat na te praten en komen Letizia en ik in een gesprek terecht met Dennis waarin hij, ‘onze vader’, ‘zijn dochters’ graag wat levenswijsheid wil meegeven:
Er zijn 3 regels in het leven:

1. The past is forgotten.
2. The present is a gift.
3. The future is a mistery.

Meisjes, vergeet nooit: alles wat je wil, kan je bekomen!

Na deze lange, zeer interessante babbel, schieten we in actie (het is ondertussen al 23u en er moet nog gegeten worden). We maken frietjes… mmmmmmmmmmmmmm… met een Surinaams smaakje wel eens waar, maar we mogen ook weer niet te streng zijn, he?!

Na een nachtje niet al te best slapen, eten we een lekker ontbijt en geraken we weer aan de praat met Dennis en deze keer ook zijn vrouw, Sherida… Een praatje over wij in Suriname, waarbij we uiteindelijk uitkomen bij onze, jammer genoeg ook bestaande, frustraties. Dit is dan vooral: het onderwijs! Tof om met Surinamers te praten waarbij je duidelijk eerlijk je hart kan luchten en die dan nog eens ongeveer op dezelfde golflengte zitten!
ZALIG om te ervaren dat er in Suriname mensen zijn die zien dat het onderwijs toch niet helemaal loopt zoals het zou moeten: ER IS NOG HOOP!

Vandaag staat er ook een verkenningstocht door Republiek op het programma: Dennis aan het stuur en wij met z’n allen in de bak. En zo komen we terecht bij 2 prachtig schone, verfrissende kreken!

Na ons uitje is het weer een raar uur, maar toch nog een uur blijkbaar om onze maaltijd te nuttigen.
Met een klein hartje gaan we ons bord opscheppen, maar… wow …. Het valt goed mee! (We zijn hier een maand en het eten begint ons behoorlijk zwaar te vallen. Surinamers kennen dan ook geen mate: allemaal zoooooo zoet, pikant, bitter, vreemd, …)

Na nog een opkuisje zijn we dan weer de piste in en zijn we na een ritje (met ook weer even Clousseau) weer gezellig thuis!

Dank u Dennis, Sherida, Rocher, Sean, Simonne, Whitney… Dit was een geslaagd tijdje!!!

Lieselot

Mijn Surinaamse verjaardag...

Al vanaf de eerste seconde van 7 maart werd mijn verjaardag goed ingezet. Samen met Sofie, Annelies en de groep van OSO waren we iets gaan drinken in ‘La Caf’. Om 12 uur werd een leuke 'Happy birthday-song' gedraaid. Of deze nu precies voor mij was, geen idee :), ik kreeg toch van iedereen 3 dikke klapzoenen en felicitaties. Ook kreeg ik van de groep van OSO een fles overheerlijke Borgoe Rum (Surinaamse rum), mmmm... Dank u Annelies, Gielle, Delphine, Lies, Else, Ellen, Lieselotte, Jonas en Seppe!
Het werd nog een supergezellige avond waarbij we allemaal nog eens onze beste dansmovekes konden showen!Bij mijn thuiskomst vond ik overal al felicitaties van Lieselot: in mijn kast, op mijn deur en jaja zelfs op onze toilet! :) ‘ s Morgens vroeg was het er weer direct patat op, onze überenthousiaste Lieselot sprong mijn kamer binnen en riep luidkeels ‘GELUKKIGE VERJAARDAG’ ! Decibels heeft ze wel, want ik denk dat ik wel een meter omhoog vloog! Naast mijn persoonlijke wekker, stond er ook een leuk verjaardagsliedje op (jaja, van ‘Tonia’).
Tijd om in bed te blijven liggen was er niet, want er stonden koffiekoeken en lekkere hardgekookte eitjes klaar als ontbijt. Uit nood aan eierdopjes hadden mijn huisgenotes hun creativiteit bovengehaald. (Tzijn toch juffen voor iets he!) De mooie zelfgemaakte eierdopjes uit krantenpapier deden goed hun werk!

De living was mooi versierd met een zelfgemaakte slinger en ik had zelfs een ‘troon’ met een Surinaamse vlag en ballonnen. Joepie! Naast eten kon ik ook goed lezen want overal lagen mini-briefjes verspreid voor de jarige.
Tijdens het ontbijt kwam Dennis, onze huisbaas me feliciteren. Hij had 3 mooie rozen meegebracht voor mij! Lief hé!

Dat was niet de enige verrassing die dag. ’s Middags aten we lekkere pannenkoeken. Het was HEERLIJK!!! Ongelooflijk hoe een gewone simpele pannenkoek hier kan smaken:)!
Ik kreeg nog 2 Surinaamse cd’s met de liedjes van hier, stoere nigga-muziek dus, en als afsluiter kreeg ik een mooie grote maraccas (sambabal) voor in mijn klas. Dank u huisgenootjes!

De dag was nog niet om, om 18 uur Surinaamse tijd (19 uur dus) kwam Rocher ons halen. We vertrokken naar Republiek, een vroegere plantage waar nu vele vakantiehuisjes staan. Op onze heenweg maakten we nog even een stop bij Wouter, een student die wat later naar Suriname was gekomen. Blijkbaar had de mama het niet kunnen laten iets aan hem mee te geven. Ik dus suuuuupernieuwsgierig naar wat mijn mama wel niet had meegegeven. Het was een hele mooie t-shirt met schone ZOMERkleurtjes, iets wat hier dus nog zeker van pas gaat komen! Mama en paul, dank u dank u dank u! Ook kaartjes waren van de partij! Bomma en bompa, dank u voor het kaartje :)!
In mijn ander postpakket van papa en Linda zat ook nog een kaartje, snoepjes, ballonnen en krasbiljetjes. Ik werd 6 euro rijker, yes yes yes! Thanks!!!

Zoals het hoort, stond mijn gsm niet stil. Superleuk iedereen nog eens te horen! De ene al wat later dan de andere, hihi (we noemen geen namen ;) ) , maar dat maakt niet uit! Bedankt allemaal!!!

Omdat we met 3 waren die kort bij elkaar verjaren, Sherida (13-03)(vrouw huisbaas), Iemke (10-03) en ik (07-03) had Sherida een lekkere taart laten maken voor ons. Dat had ik niet verwacht, ik had zelfs een verjaardagstaart!
Jullie lezen het dus allemaal heel goed, ik ben hier echt verwend geweest! Zaaaaalig! Jammer dat je maar 1 dag jarig bent hé :)

X De nu niet meer jarige Letizia :)

Happy Birthday!

Happy birthday to me! Happy birthday to me! Joepie!!!
Mijn Surinaamse verjaardag is zaaalig!
Een uitgebreid verslag volgt nog ...

Letizia (Die nu al 21 is! Help :) )

Echt alles ervaren!

Zoals de titel al doet vermoeden, doe ik echt men allergrootste best om van alles hier wat te proeven. Met de volgende ervaring had ik oorspronkelijk behoorlijk weinig te maken, maar Suriname had (en ik hoop geen al te grootse) plannen (meer) met mij…

Zoals Letizia jullie al vertelde, zijn we even geleden gaan fietsen. Wij, stoer met onze fiets, een centimeter zonnecrème op elk stukje lichaam dat de zon ook maar eens te zien zou kunnen krijgen, een pet op het hoofd en dan maar links rijden. Het deed ZO veel deugd, echt waar, eindelijk nog eens op de fiets.

Tot ’s avonds…

Wij (vooral Iemke, Letizia en ikzelf), de seuten uit België, zijn toch weer schoon genomen door de zon en zien behoorlijk rood.
Ik voel me niet al te best en kruip vroeg onder de wol (bij manier van spreken, want hier kruip je liever onder niets, warm heb je sowieso)! De volgende dag lacht de Blijdschool misschien wel heel lief naar mij, maar voor deze dag moet ik echt wel passen. Ik voel me nog niet al te best. En inderdaad… ’s avonds verklapt de thermometer me dat ik 39,5°C koorts heb en ik me officieel ziek mag noemen. Nog maar eens vroeg de beddenbak binnen dus.
Dinsdag geef ik dan toch toe even naar de dokter te gaan (ziek? Dit is niet normaal, om Lieselot ziek te krijgen moet je echt wel HEEl flink je best doen!). Na bloed- en urine-onderzoek blijkt er inderdaad een mug sterk genoeg de Jolie onder tafel of beter gezegd in bed te krijgen! Ik heb Dengué…
Wat dat precies is, is moeilijk te zeggen, iedereen heeft daar wel wat andere symptomen bij, maar een te weinig aan bloedplaatjes is sowieso één van hen. De komende dagen zien de meters deze plaatsjes niet stijgen.

Na een klein weekje in bed, is de dokter niet meer voldoende, nee nee, ik vlieg naar het ziekenhuis, maar geen paniek ik mag altijd weer naar huis!

Tot op een mooie dag, die zaterdag heette…
Thuis maken ze zich klaar om naar ‘white beach’ te gaan, terwijl ik nog snel even bloed ga laten prikken (ik voel me echt wel ok, na een weekje hoge koorts, begin ik flink wat op te knappen).
Even later een telefoontje naar huis (onze Surinaamse thuis):
Hey Letizia, vertrek maar al, ik denk dat ik er vandaag niet geraak! Suriname ligt namelijk in Zuid-Amerika wat soms wel wat vertraging met zich mee kan brengen! Ik moet daar lang wachten, tussendoor even naar buiten want de man die in dezelfde onderzoekskamer ligt, moet even een foto laten nemen (een beetje primitief?!) en alles wat vertraging met zich mee kan brengen is van de partij.
Even later een berichtje naar huis:
Hey daar, ik lig hier met een bakster in mijn arm en ik moet hier blijven! Idd, ik vlieg het ziekenhuis binnen. Ik had een week bijna niets gegeten en gedronken had ik duidelijk ook te weinig de laatste tijd, de uitdrogingsverschijnselen waren alom vertegenwoordigd.

Het ziekenhuis… Weer een nieuwe ervaring, deze had ik gerust wel even willen overslaan, maar goed, met zo’n bakster geraak je niet zo ver, dus weglopen was geen optie. Ondergaan… dat is wat je dan doet! Ik lag met nog 5 andere gezellige madammen op de kamer, had een bed, een nachtkastje en daar stopte het zo ongeveer. Verschillen tussen België en Suriname? Wil je ze zien? Ga gerust eens even een kijkje nemen in het ziekenhuis… Je hebt er weinig, maar ja, we hebben het overleefd. Ik ben sinds gisterenmorgen ontslagen en zit nu weer zalig thuis in de eigen zetel, wetende dat er weer elk moment even kan gelachen, gebabbeld,… worden met mijn 4 mega-huisgenoten! Ziekenhuis, je moet me vergeven, maar deze 4 dagen ga ik niet herinneren als de beste, maar zal ze zeker meenemen als ‘een ervaring’!
Nu kan Suriname me werkelijk niets meer verwijten van het niet hebben leren kennen van zoveel mogelijk!

Met mij gaat het veel beter, ik knap op, nu is het aan de volgende en geen nood deze is er al… Sinds kort is Sofie mijn Denguépartner… LEVE SURINAME! (Zij plant wel niet het ziekenhuis binnen te vliegen, bij haar gaat het er allemaal iets minder hevig aan toe, alhoewel de lach van de Blijdschool toch ook niet straf genoeg is!)

Lieselot

White Beach!

Vorige zaterdag trokken ik, Iemke en Annelies naar White Beach, een aangelegd stukje strand aan de Surinamerivier. Wit zand, palmbomen, een hutje, een hangmat, kortom alles om even te genieten. We hebben lekker gezwommen, gevolleybald, bijgekletst en ik lekker in de hangmat gelegen. Ik wist ni dat da zo zalig lag! (Kmoet dat ook hebben! Mama plant maar al bomen in den hof, hehe!)

Natuurlijk was de OSO-bende ook van de partij! Dus het was weer lekker gezellig :)