Galibi, paradise...

Donderdag 12 maart 2009 stonden we om 9 uur gepakt en gezakt aan de deur, klaar voor vertrek. Toen een busje aan ons huis verscheen, maakten we kennis met onze 3 medereizigers en trokken we samen met onze reisleider richting Galibi. Galibi is vooral bekend vanwege de reuzenzeeschildpadden die vanaf de maand februari tot en met augustus (amai, wij zijn echte bofkonten!) het water uitkomen om hun eieren op het strand te leggen. Wij wilden dit spectaculair gebeuren uiteraard niet missen!

Na zo’n 3 uur rijden (of wat je rijden kan noemen want hier word je echt door elkaar geschud op de slechte, hobbelige wegen!) kwamen we aan in Albina, een stadje aan de Marowijnerivier. Vanaf hier konden we een blik werpen op Frans-Guyana dat we in de verte zagen liggen (wow, we zagen een stukje Europa!). Na onze lange busrit stapten we in Albina op de boot. Aangezien het geen overdekte boot was en het regende, trokken we onze regenjas aan met daarboven nog eens een oranje reddingsvest, jaja, we zagen er op z’n moeders mooiste uit!

Na genoten te hebben van onze boottocht kwamen we na anderhalf uur varen eindelijk aan in het lang verwachte Galibi!
Galibi, here we are!

“Amai,” ging het door mijn hoofd, “dit lijkt wel het paradijs!”. Witte stranden, palmbomen, leuke gezellige huisjes, … Echt wow! Bovendien waren er, tegen mijn verwachtingen in, bijna geen toeristen op het plaatsje waar wij verbleven. Het was er dus zalig rustig! Die dag nam een gids ons mee voor een dorpswandeling. Eerst liepen we langs een school die vlakbij ons verblijf gelegen was, vervolgens zetten we onze tocht verder langs een kerk, een polikliniek, een souvenirwinkel en gezellige huisjes en hutten.

Dan kwam één (of beter: nog één) van onze hoogtepunten hier in Suriname: we brachten een bezoek aan de Galibi Zoo. De eerste dieren die we daar spotten waren neusberen, nog nooit van gehoord? De meeste van ons ook niet, maar het zijn best wel mooie dieren! Zie hier de neusbeer:

Ze liepen er vrij rond. Net als de 2 apen die iets verderop in de vrije natuur van boom naar boom slingerden. Toen de gids zijn arm uitstak naar een aap, aanvaardde de aap meteen de uitnodiging en besteeg op 1, 2, 3 het lichaam van de gids. Onmiddellijk kwam bij iedereen dezelfde gedachte op: “wij willen ook zo’n aap op onze schouder!” En zoals Dennis (onze huisbaas) al dikwijls heeft gezegd “alles wat je wil, kan je bereiken”, zo was het ook! Meteen slingerden de apen van de ene naar de andere persoon. Het was echt verschieten toen een aap je plots besprong, maar het was hilarisch! De apen trokken aan de oorbellen, doken weg in T-shirts, wreven door en kauwden op ons haar, sabbelden op vingers, … Het was echt een fantastische ervaring! (Een minder fantastische ervaring die ik (waarom verwondert mij dat niet dat ik de uitverkorene was?) mocht ervaren: een aapje was zo blij om mij te zien dat het op mij plaste! Ongelooflijk (dat zijn toch geen manieren he)! Toen de man van de zoo dit hoorde zei hij “Dat moet ook gebeuren!”, ik dacht “Ja, natuurlijk, maar toch liever niet op mij!”. Enfin, één blik in de ogen van dat schattig aapje, een zalige douche en verse kleren, en alles was vergeten en vergeven.)

We zagen er ook ibissen (helaas niet met de felle rode kleur omdat ze nog te jong waren), een kleine kaaiman, landschildpadden en een luiaard.

’s Avonds namen we opnieuw de boot en stapten we uit op een plaats waar veel zeeschildpadden hun eieren komen leggen. Met de zaklamp liepen we over het strand, zoeken maar! Na een korte wandeling was het dan zover, een zeeschildpad! We waren net iets te laat, ze had de eieren al gelegd en was al bezig haar eieren met zand te bedekken. Ze was echt gigantisch! Af en toe stopte ze met het slaan van haar poten omdat ze zo vermoeid was, je kon haar soms echt naar adem zien happen! Ze zette deze activiteit nog een half uur verder. Op die manier hadden wij ondertussen de tijd om haar van kop tot teen te bewonderen. Uiteindelijk zette de schildpad haar activiteit stop en zagen we haar terug naar het water lopen (ook hier met de nodige rustpauzes). In de grote, donkere oceaan waarin het maanlicht mooi weerkaatste, verdween ze…

Even ter informatie:
Een zeeschildpad legt zo’n 150 tot 175 eieren per keer. Na ongeveer 2 maanden verlaten de schildpadjes hun eieren, maar helaas overleeft slechts 1 op de 1000! Vele roofdieren, vogels en vissen houden namelijk van schildpadjes op hun menu.

Vrijdag wilden we nog zoveel mogelijk genieten van onze laatste uurtjes op het prachtige Galibi. We wandelden in de zon over de witte stranden langs het water, HEERLIJK! Toen onze ogen op de noten en vruchten op de grond vielen begonnen we massaal een grote zoektocht! Vooral de ‘kaw-ai’s’ (speciale noten) waren in trek. (Zoals je kan zien kan je in het Sranan Tongo (=Surinaamse taal) veel Engelstalige woorden terugvinden.) Vervolgens verlieten we rond 11 uur (en naar onze mening, veel te vroeg!) het paradijs…

Aangezien we zo dicht bij Frans-Guyana waren konden we het toch niet laten er even langs te gaan. We maakten een stop in Saint-Laurent en genoten er van een kleine stadswandeling en een picknick. Daarna onze laatste boottocht richting Albina en van daaruit opnieuw holder de bolder in de bus naar huis…