Zoals de titel al doet vermoeden, doe ik echt men allergrootste best om van alles hier wat te proeven. Met de volgende ervaring had ik oorspronkelijk behoorlijk weinig te maken, maar Suriname had (en ik hoop geen al te grootse) plannen (meer) met mij…
Zoals Letizia jullie al vertelde, zijn we even geleden gaan fietsen. Wij, stoer met onze fiets, een centimeter zonnecrème op elk stukje lichaam dat de zon ook maar eens te zien zou kunnen krijgen, een pet op het hoofd en dan maar links rijden. Het deed ZO veel deugd, echt waar, eindelijk nog eens op de fiets.
Tot ’s avonds…
Wij (vooral Iemke, Letizia en ikzelf), de seuten uit België, zijn toch weer schoon genomen door de zon en zien behoorlijk rood.
Ik voel me niet al te best en kruip vroeg onder de wol (bij manier van spreken, want hier kruip je liever onder niets, warm heb je sowieso)! De volgende dag lacht de Blijdschool misschien wel heel lief naar mij, maar voor deze dag moet ik echt wel passen. Ik voel me nog niet al te best. En inderdaad… ’s avonds verklapt de thermometer me dat ik 39,5°C koorts heb en ik me officieel ziek mag noemen. Nog maar eens vroeg de beddenbak binnen dus.
Dinsdag geef ik dan toch toe even naar de dokter te gaan (ziek? Dit is niet normaal, om Lieselot ziek te krijgen moet je echt wel HEEl flink je best doen!). Na bloed- en urine-onderzoek blijkt er inderdaad een mug sterk genoeg de Jolie onder tafel of beter gezegd in bed te krijgen! Ik heb Dengué…
Wat dat precies is, is moeilijk te zeggen, iedereen heeft daar wel wat andere symptomen bij, maar een te weinig aan bloedplaatjes is sowieso één van hen. De komende dagen zien de meters deze plaatsjes niet stijgen.
Na een klein weekje in bed, is de dokter niet meer voldoende, nee nee, ik vlieg naar het ziekenhuis, maar geen paniek ik mag altijd weer naar huis!
Tot op een mooie dag, die zaterdag heette…
Thuis maken ze zich klaar om naar ‘white beach’ te gaan, terwijl ik nog snel even bloed ga laten prikken (ik voel me echt wel ok, na een weekje hoge koorts, begin ik flink wat op te knappen).
Even later een telefoontje naar huis (onze Surinaamse thuis):
Hey Letizia, vertrek maar al, ik denk dat ik er vandaag niet geraak! Suriname ligt namelijk in Zuid-Amerika wat soms wel wat vertraging met zich mee kan brengen! Ik moet daar lang wachten, tussendoor even naar buiten want de man die in dezelfde onderzoekskamer ligt, moet even een foto laten nemen (een beetje primitief?!) en alles wat vertraging met zich mee kan brengen is van de partij.
Even later een berichtje naar huis:
Hey daar, ik lig hier met een bakster in mijn arm en ik moet hier blijven! Idd, ik vlieg het ziekenhuis binnen. Ik had een week bijna niets gegeten en gedronken had ik duidelijk ook te weinig de laatste tijd, de uitdrogingsverschijnselen waren alom vertegenwoordigd.
Het ziekenhuis… Weer een nieuwe ervaring, deze had ik gerust wel even willen overslaan, maar goed, met zo’n bakster geraak je niet zo ver, dus weglopen was geen optie. Ondergaan… dat is wat je dan doet! Ik lag met nog 5 andere gezellige madammen op de kamer, had een bed, een nachtkastje en daar stopte het zo ongeveer. Verschillen tussen België en Suriname? Wil je ze zien? Ga gerust eens even een kijkje nemen in het ziekenhuis… Je hebt er weinig, maar ja, we hebben het overleefd. Ik ben sinds gisterenmorgen ontslagen en zit nu weer zalig thuis in de eigen zetel, wetende dat er weer elk moment even kan gelachen, gebabbeld,… worden met mijn 4 mega-huisgenoten! Ziekenhuis, je moet me vergeven, maar deze 4 dagen ga ik niet herinneren als de beste, maar zal ze zeker meenemen als ‘een ervaring’!
Nu kan Suriname me werkelijk niets meer verwijten van het niet hebben leren kennen van zoveel mogelijk!
Met mij gaat het veel beter, ik knap op, nu is het aan de volgende en geen nood deze is er al… Sinds kort is Sofie mijn Denguépartner… LEVE SURINAME! (Zij plant wel niet het ziekenhuis binnen te vliegen, bij haar gaat het er allemaal iets minder hevig aan toe, alhoewel de lach van de Blijdschool toch ook niet straf genoeg is!)
Zoals Letizia jullie al vertelde, zijn we even geleden gaan fietsen. Wij, stoer met onze fiets, een centimeter zonnecrème op elk stukje lichaam dat de zon ook maar eens te zien zou kunnen krijgen, een pet op het hoofd en dan maar links rijden. Het deed ZO veel deugd, echt waar, eindelijk nog eens op de fiets.
Tot ’s avonds…
Wij (vooral Iemke, Letizia en ikzelf), de seuten uit België, zijn toch weer schoon genomen door de zon en zien behoorlijk rood.
Ik voel me niet al te best en kruip vroeg onder de wol (bij manier van spreken, want hier kruip je liever onder niets, warm heb je sowieso)! De volgende dag lacht de Blijdschool misschien wel heel lief naar mij, maar voor deze dag moet ik echt wel passen. Ik voel me nog niet al te best. En inderdaad… ’s avonds verklapt de thermometer me dat ik 39,5°C koorts heb en ik me officieel ziek mag noemen. Nog maar eens vroeg de beddenbak binnen dus.
Dinsdag geef ik dan toch toe even naar de dokter te gaan (ziek? Dit is niet normaal, om Lieselot ziek te krijgen moet je echt wel HEEl flink je best doen!). Na bloed- en urine-onderzoek blijkt er inderdaad een mug sterk genoeg de Jolie onder tafel of beter gezegd in bed te krijgen! Ik heb Dengué…
Wat dat precies is, is moeilijk te zeggen, iedereen heeft daar wel wat andere symptomen bij, maar een te weinig aan bloedplaatjes is sowieso één van hen. De komende dagen zien de meters deze plaatsjes niet stijgen.
Na een klein weekje in bed, is de dokter niet meer voldoende, nee nee, ik vlieg naar het ziekenhuis, maar geen paniek ik mag altijd weer naar huis!
Tot op een mooie dag, die zaterdag heette…
Thuis maken ze zich klaar om naar ‘white beach’ te gaan, terwijl ik nog snel even bloed ga laten prikken (ik voel me echt wel ok, na een weekje hoge koorts, begin ik flink wat op te knappen).
Even later een telefoontje naar huis (onze Surinaamse thuis):
Hey Letizia, vertrek maar al, ik denk dat ik er vandaag niet geraak! Suriname ligt namelijk in Zuid-Amerika wat soms wel wat vertraging met zich mee kan brengen! Ik moet daar lang wachten, tussendoor even naar buiten want de man die in dezelfde onderzoekskamer ligt, moet even een foto laten nemen (een beetje primitief?!) en alles wat vertraging met zich mee kan brengen is van de partij.
Even later een berichtje naar huis:
Hey daar, ik lig hier met een bakster in mijn arm en ik moet hier blijven! Idd, ik vlieg het ziekenhuis binnen. Ik had een week bijna niets gegeten en gedronken had ik duidelijk ook te weinig de laatste tijd, de uitdrogingsverschijnselen waren alom vertegenwoordigd.
Het ziekenhuis… Weer een nieuwe ervaring, deze had ik gerust wel even willen overslaan, maar goed, met zo’n bakster geraak je niet zo ver, dus weglopen was geen optie. Ondergaan… dat is wat je dan doet! Ik lag met nog 5 andere gezellige madammen op de kamer, had een bed, een nachtkastje en daar stopte het zo ongeveer. Verschillen tussen België en Suriname? Wil je ze zien? Ga gerust eens even een kijkje nemen in het ziekenhuis… Je hebt er weinig, maar ja, we hebben het overleefd. Ik ben sinds gisterenmorgen ontslagen en zit nu weer zalig thuis in de eigen zetel, wetende dat er weer elk moment even kan gelachen, gebabbeld,… worden met mijn 4 mega-huisgenoten! Ziekenhuis, je moet me vergeven, maar deze 4 dagen ga ik niet herinneren als de beste, maar zal ze zeker meenemen als ‘een ervaring’!
Nu kan Suriname me werkelijk niets meer verwijten van het niet hebben leren kennen van zoveel mogelijk!
Met mij gaat het veel beter, ik knap op, nu is het aan de volgende en geen nood deze is er al… Sinds kort is Sofie mijn Denguépartner… LEVE SURINAME! (Zij plant wel niet het ziekenhuis binnen te vliegen, bij haar gaat het er allemaal iets minder hevig aan toe, alhoewel de lach van de Blijdschool toch ook niet straf genoeg is!)
Lieselot
1 opmerking:
eeeelaabaa ;)
ben echt content da mijn nichtje
haar daar supergoed amuseerd :))
maar ik mis haar wel enorm!! Tietsie geniet er nog goe van!!!
DIKKE KNUF!!!
miss you
TATSKE!
Een reactie posten